Ξάπλα στο τρένο, και οι τέσσερις θέσεις δικές μου… με το κεφάλι κολλητά στο τζάμι και το βλέμμα καρφωμένο στο φεγγάρι. Μάλλον πανσέληνος. Καθαρός νυχτερινός ουρανός, κάπου μεταξύ 6 και 7 το απόγευμα. Το φεγγάρι κρύβεται στιγμιαία όταν περνάει τρένο από την αντίθετη κατεύθυνση ή κάποιο ψηλό κτήριο. Στο Λάιντεν νομίζω ότι θα μου κρυφτεί πίσω από το σταθμό αλλά το τρένο σταματάει ακριβώς εκεί που ξαναεμφανίζεται. Στο πίσω κάθισμα κάποιος γράφει κάτι στο λάπτοπ του και το πληκτρολόγιο έχει πάρει φωτιά. Το τρένο ξαναξεκινάει. Το φεγγάρι το καταπίνουν για λίγο κάτι μαύρα σύννεφα, αλλά μόνο για λίγο.
Στο Ρότερνταμ σκέφτομαι ότι ακόμα κι αν είχα μαζί τη φωτογραφική μηχανή δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει το θέαμα. Το φεγγάρι πάνω δεξιά αφήνει το είδωλό του πάνω στον μαύρο (λόγω νύχτας) γυάλινο ουρανοξύστη της Νατσιονάλε Νεντερλάντε (οι φίλοι μας λένε Εν Εν) ενώ όπως κάθε βράδι στην κάθετη πλευρά (το σωστό είναι έδρα) αναβοσβύνουν φωτάκια σε ολόκληρο τον ουρανοξύστη σαν πυγολαμπίδες. Και το σκηνικό συμπληρώνει ο δίδυμος ουρανοξύστης, δεξιά από αυτόν στον οποίον πέφτει το φεγγάρι.
Περπάτημα, δεν κάνει κρύο, δεν βρέχει, δεν φυσάει. Μέχρι τη γέφυρα (Εράσμουσμπρουχ). Και πέρα από τη γέφυρα. Το φεγγάρι ακόμα και πίσω από τα σύννεφα λάμπει. Προσπαθώ να θυμηθώ από το σχολείο πώς ακριβώς υποτίθεται ότι φωτίζεται το φεγγάρι, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Παρά τα όποια πρόσφατα επιτεύγματα του ανθρώπου, το φεγγάρι είναι από την αυγή του χρόνου (the dawn of time που λέμε και εμείς οι ξένοι) ένα καταπληκτικό θέαμα. Μπορείς να το θαυμάζεις, να το χαζεύεις, να σκέφτεσαι αν είμαστε μόνοι στο σύμπαν, να σκέφτεσαι πώς γυρνάει γύρω από τη Γη και όλο μαζί γύρω από τον Ήλιο μέχρι να ζαλιστείς, να αναρωτιέσαι πώς και είναι ακόμα δωρεάν για όλους, να θυμηθείς το «Φεγγαράκι μου λαμπρό», να προσπαθήσεις να το φωτογραφίσεις με εξαιρετική αποτυχία, και άλλα πολλά.
Αυτό που πραγματικά λείπει από τις πόλεις είναι ο έναστρος ουρανός αλλά αυτό θα το αφήσω για άλλη φορά.