Η Ολλανδία κινείται σε ρυθμούς προεκλογικούς και προμουντιαλικούς. Στις 9 Ιουνίου οι Ολλανδοί θα ψηφίσουν για την κυβέρνησή τους και δειλά δειλά κάποιες προεκλογικές αφίσσες κάνουν την εμφάνισή τους. Από την άλλη, καθόλου δειλά, όλοι οι Ολλανδοί γιορτάζουν το επερχόμενο μουντιάλ. Αν κάποια δορυφορική φωτογραφία δείξει την Ολλανδία πορτοκαλί, δεν θα εκπλαγώ καθόλου. Όλοι φοράνε πορτοκαλί μπλούζες ή κάτι πορτοκαλί, παντού υπάρχει σημαιοστολισμός με μικρά πορτοκαλί σημαιάκια, γίνεται ο χαμός.

Στα μαθήματα ολλανδικών, η δασκάλα μας είχε ένα μπρελόκ με μία μπαλίτσα που είχε ζωγραφισμένο ένα πρόσωπο και το πάταγες και έκανε αστείους ήχους. Τα δίνουν δώρο στα σουπερμάρκετ με άσχετα πράγματα, π.χ. δύο τσαμπιά μπανάνες ένα τέτοιο σκατουλάκι δώρο - και πλέον θέλω κι εγώ να βρω ένα γιατί το ζήλεψα.

Απόψε στο μάθημα λοιπόν κάναμε άσκηση - κουβέντα για τις χώρες μας. Έπρεπε να πούμε σε ποια ήπειρο βρίσκεται η χώρα μας, με ποιες χώρες συνορεύει, πώς είναι το έδαφος, το κλίμα, κλπ. Έπρεπε να τα εξηγήσω αυτά σε έναν Νιγηριανό και σε μία Ασιάτισσα άγνωστης προέλευσης. Αρχίζω και περιγράφω ότι η Ελλάδα έχει μόνο βόρεια σύνορα και συνορεύει με Αλβανία, FYROM, Βουλγαρία και Τουρκία. Η κοπελιά δεν έχει ξανακούσει ποτέ στη ζωή της τη λέξη Αλβανία ενώ και για την Ελλάδα δεν παίρνω όρκο. Επειδή τα ολλανδικά της, όπως και των υπόλοιπων ασιατών στην τάξη, είναι άθλια, κάνω έναν πρόχειρο χάρτη στο τετράδιό μου. Έχω ζωγραφίσει την Πελοπόννησο να μην ενώνεται με την υπόλοιπη Ελλάδα, την Κρήτη και μερικές κουκίδες στο Αιγαίο για νησάκια. Γράφω και τα ονόματα των γειτόνων μας από πάνω. Οπότε και το σώου συνεχίζεται μην καταλαβαίνοντας ότι η Ελλάδα είναι ολόκληρο από κάτω και ότι δεν έχω ζωγραφίσει τρία κρατίδια. Αφού το λύνουμε και αυτό, έχει κολλήσει με την Αλβανία. «Είναι πιο μικρή από την Ολλανδία ε;». Ε ναι λέω κι εγώ, και κάνω έναν κύκλο λίγο μεγαλύτερο από την Πελοπόννησο για να δείξω πόσο μεγάλη είναι η Ολλανδία.

Στο σημείο αυτό περνάει και η δασκάλα να δει πώς τα περνάμε στην ωραία μας παρέα και της εξηγώ ότι δεν ξέρω την ορθογραφία των γειτόνων μας στα Ολλανδικά. Έχω πετύχει την Αλβανία. Οπότε η δασκάλα βλέπει το “FYROM”. Τι είναι τούτο, απορεί. Αρχίζω και εξηγώ: «ο υπόλοιπος πλανήτης το λέει Δημοκρατία της Μακεδονίας ή σκέτο Μακεδονία, όμως η Ελλάδα χρησιμοποιεί την ονομασία του ΟΗΕ, Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Στο σημείο αυτό δεν έβλεπα την έκφραση της ασιάτισσας και το μετανιώνω, θα είχε πολύ γέλιο. Προσπαθούσα όμως να δω αν θα καταλάβει η δασκάλα. Αφού παρατηρεί την αντιδιαστολή που έκανα μεταξύ της Ελλάδας και του κόσμου, καταλαβαίνει ότι πάει προς πολιτικά το πράγμα, κάτι που γενικά δεν το θέλουμε στην τάξη. Αν ο κάθε πονεμένος αρχίσει να λέει τον πόνο του δεν θα τελειώσουμε ούτε αύριο. Επιμένω εγώ και αρχίζω (όλα αυτά τα λέω στα Ολλανδικά) να εξηγώ με διαγράμμιση ποια είναι η ολόκληρη Μακεδονία κλπ. Κάπου εκεί η δασκάλα την κάνει με ελαφρά, αφού της εξήγησα ότι σαν Έλληνας δεν μου πάει να το γράψω Μακεδονία σκέτο και αφού μου διόρθωσε την ορθογραφία στη Βουλγαρία και την Τουρκία.

Επιστρέφοντας στην ασιάτισσα απαντάω την επόμενη ερώτηση: «πώς είναι το τοπίο στην Ελλάδα». Απαντώ για τα απάτητα ψηλά βουνά μας και τα μαγευτικά νησιά μας. Και κάπου εδώ η ασιάτισσα με αποτελειώνει: «Η Ελλάδα έχει θάλασσα;». Χωρίς να σκεφτώ πόσα λεφτά έχουμε χαλάσει για τη διεθνή προβολή της χώρας ανά τους αιώνας των αιώνων αμήν, ξεσπάω «μα ναι, κοίτα, νησάκια νησάκια εδώ» και ζωγραφίζω κι άλλα νησάκια, τζάμπα είναι.

Κάπου εδώ σηκώθηκε κι αυτή να πάει τουαλέτα και γύρισε μόνο αφού είχα μάθει για την πρωτεύουσα της Νιγηρίας που δεν είναι το Λαγός (ή Λάγος), για την εποχή των βροχών και την εποχή της ξηρασίας και για το πού βρίσκεται η Μπουρκίνα Φάσο. Η ώρα είχε περάσει και δεν μάθαμε ποτέ από πού κατάγεται.