Δεν υπάρχει κατάλληλος τρόπος να αρχίσεις για να σχολιάσεις όλα αυτά τα θεαματικά που ζήσαμε αυτή τη βδομάδα που πέρασε. Θα ξεκινήσω με την σειρά 24, αυτή με τον Τζακ Μπάουερ και τους τρομοκράτες. Σε κάποιον κύκλο, ο πρόεδρος Πάλμερ (ο αδερφός, με το μουστάκι, κι εκεί οικογενειοκρατία) απειλεί κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής ότι θα τη βομβαρδίσει αν δεν δώσει πληροφορίες για τους τρομοκράτες και τελικά όντως εκτοξεύει ένα πύραυλο, υποτίθεται πυρηνικό. Υποτίθεται γιατί την τελευταία στιγμή ο πύραυλος πέφτει στη θάλασσα και ο πρόεδρος λέει «ήταν μπλόφα» για να τους κάνει να μιλήσουν. Και το πετυχαίνει. Και παίρνει όλα τα συγχαρητήρια και τον αγαπάνε όλοι και τον εκτιμάνε για τις ικανότητές του να κυβερνάει.
Κάτι τέτοιο πρέπει να ήθελε να κάνει και ο ΓΑΠ με τη μπλόφα του. Και τον βρίζανε όλοι ότι δεν επιτρέπεται να κάνεις πολιτική με μπλόφες και τεχνάσματα. Προφανώς όλοι αυτοί δεν βλέπουν 24 και δεν θα έπρεπε να είναι στην πολιτική γιατί είναι άσχετοι, ίσως θα ήταν πιο κατάλληλοι σε κάποια θέση στην εκκλησία.
Στήθηκα χθες και έβλεπα Βουλή, όσο επέτρεπε το streaming που κοβότανε. Και βέβαια το twitter είχε πάρει φωτιά. Την επόμενη φορά θα είχε ενδιαφέρον το κανάλι της Βουλής ή κάποιος άλλος να περνάει τα tweets μέσα στην εικόνα live, όπως δείχνανε παλιά τις μετοχές να περνάνε, τότε που είχε πιάσει τις 6000 μονάδες, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Εντυπωσιάστηκα από τον Νάσο Αλευρά έχω να πω. Όχι τόσο γιατί στην αρχή νόμισα ότι ήταν ο Χάρης Ρώμας στο έδρανο (άτιμο streaming) αλλά περισσότερο από το χέσιμο που έριξε στο ΠΑΣΟΚ. Οι υπουργοί τα είχαν δει όλα και ο Νάσος αναγκάστηκε να τους πει «ανησυχία στα υπουργικά έδρανα» χαμογελώντας. Αυτή η ικανότητα του ΠΑΣΟΚου να ξεχέζει το πολιτικό σύστημα το οποίο υπηρετεί από τότε που θυμάμαι, είναι καταπληκτική. Πάντως καλά τα είπε. Θα τον ψήφιζα να ρίξει το ΠΑΣΟΚ. Α είναι ΠΑΣΟΚ. Ε εντάξει.
Επίσης γνωρίσαμε κι άλλους πολλούς βουλευτές μας που δεν ξέραμε ότι υπήρχαν. Πλέον ξέρουμε και είναι πιο επιτακτικό το ερώτημα «ποιοι τους ψηφίσανε» και «γιατί χρειαζόμαστε 300». Δυστυχώς απουσίαζε η ΝΔ, μάλλον για να μη μας αποτελειώσει από τα γέλια. Όχι επειδή δεν σέβεται το κοινοβούλιο και τη διαδικασία, στο κάτω κάτω η σωστή απάντηση σε τέτοια μομφή είναι «βγάλε τη σκούφια σου και βάρα με ρε ΓΑΠ». Εδώ έφευγε από τη βουλή όταν ήταν πλειοψηφία, δεν θα το κάνει τώρα που είναι μειοψηφία; Αλλά ναι, όπως έλεγα, γνωρίσαμε κι άλλους βουλευτές. Μάθαμε ότι υπάρχει κι άλλος Λαφαζάνης, του ΠΑΣΟΚ αυτός, ο οποίος είναι το κλασικό δείγμα ΠΑΣΟΚου από την επαρχία που δεν έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται. Όπως και ο Παπουτσής, έτσι και αυτός, κατάφερε να κατηγορήσει τον Μητσοτάκη και τον Σαμαρά για αυτά που κάνανε τότε! Την καρδιά μας έκλεψε η κυρία Ουρανία Παπανδρέου του ΛΑΟΣ (το έχει το επώνυμο δεν εξηγείται αλλιώς) με το ροζ ταγεράκι της και την εκφορά του λόγου της. Όπως εύστοχα σημειώσανε στο twitter, η Κατερίνα Γιουλάκη από το Ρετιρέ στο κοινοβούλιο.
Ε μετά λίγο Βελόπουλο που θα τα αλλάξει όλα αγοράζοντας ελληνικά κουστούμια, λίγο Παπουτσή όπως είπα που κατηγόρησε τη συνθήκη του Μάαστριχτ και μνημόνευσε τον Αντρέα Παπανδρέου, το φουλάρι της Άννας Νταλάρα, η έκθεση από τις πανελλήνιες της Καϊλή (την κρίση να πληρώσουν όσοι δεν βρίσκουν τα διαλυτικά στο πληκτρολόγιο), ο Κοραντής που θα τα λύσει όλα ανοίγοντας πρεσβείες παντού, διάφορα ωραία.
Κάποια στιγμή ήρθε και ο ΓΑΠ και όλοι αυτοί που τον βρίζανε (ή τουλάχιστον έτσι μας έλεγε ο ΣΚΑΙ) άρχισαν να χειροκροτάνε. Περίμενα να δω τι θα πει αλλά πρώτα τον προλόγισε μία βουλευτής του ΠΑΣΟΚ από τη Μαγνησία, η οποία και έκλεψε την παράσταση. Τον αποκάλεσε «οραματικό ηγέτη», στην κλητική μάλιστα, «οραματικέ ηγέτη». Εκεί κάπου το μυαλό μου ψήθηκε και έχασα την αρχή της ομιλίας του ΓΑΠ, μαζί με το υπόλοιπο twitter (παραλίγο να κάνουμε το οραματικέ ηγέτη trending topic). Ξεπέρασε και εκείνη την κυρία που ούρλιαζε σε κάποια συγκέντρωση κομματόσκυλων ότι «σας υποδεχόμαστε, όπως αξίζει σε έναν Παπανδρέου». Καιάδας. Βασικά, όχι, ό,τι ψηφίζει ο λαός.
Ε μετά ήρθε ο ΓΑΠ και είπε το βιογραφικό του. Ευτυχώς δεν είπε ότι τον χαρακτηρίζει η συνέπεια στα ραντεβού του γιατί όλο καθυστερημένος έρχεται. Υπερασπίστηκε με πάθος την απόφασή του για το δημοψήφισμα για πάρα πολλή ώρα, αναρωτιόμουν αν τελικά το πήρε πίσω το δημοψήφισμα ή το φαντάστηκα. Το καταραμένο το stream κόπηκε μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Όταν επανήλθε, εξηγούσε γιατί δεν πρέπει να πάμε σε εκλογές. Μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που έχασα για πάντα λοιπόν κατάφερε να εξηγήσει γιατί άλλαξε γνώμη για το δημοψήφισμα. Πραγματικά δεινός ρήτορας.
Ε μετά είπε για τον παππού του και τον πατέρα του. Τι να πει. Ξέρει το κοινό του. Δώστους Αντρέα Παπανδρέου και πάρτους την ψυχή. Πάντως για να πει και για τον παππού του πάει να πει ότι ζορίστηκε, στριμώχτηκε. Συνήθως αρκεί μόνο ο Μαμ-Ρα, η μεταφυσική μούμια που στοιχειώνει την πολιτική ζωή του τόπου και έμαθε στο λαό πρώτος ότι λεφτά υπάρχουν (δανεικά κι αγύριστα, όπως με τον οργισμένο Παπούλια που του δάνεισε για το κωλόσπιτο, α ρε Βαγγέλα έφυγες νωρίς) και σαν μεταφυσική μούμια έχει την ικανότητα να εμφανίζεται ως αφίσα (προς το παρόν μπορεί μόνο σε δύο διαστάσεις γιατί η τρίτη διάσταση είναι φυλακισμένη όσο ζει έστω ένας Μητσοτάκης) στους δρόμους της Αθήνας (και άλλων φαντάζομαι πόλεων, γιατί Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα).
Οραματικέ ηγέτη. Έχουμε ξεφτιλιστεί τελείως στο εξωτερικό, και εκεί είναι δύσκολο να τους εξηγήσεις ότι άλλο η κυβέρνηση και άλλο λαός - ιδίως όταν ο λαός έχει εκλέξει όλες τις κυβερνήσεις εδώ και 30-40 χρόνια.
Κατά τα άλλα η ομιλία του μου θύμισε έντονα την παλιά προεκλογική του κυρίως γιατί όταν δεν έλεγε το βιογραφικό του έλεγε όλα αυτά που θα κάνει. Θα συγκρουστεί, θα αλλάξει, θα φτιάξει, θα διορθώσει, μέχρι και πράσινη ανάπτυξη είπε ο αθεόφοβος. Και βέβαια το άλλο παλιό αγαπημένο, αντιεξουσιαστής στην εξουσία. Γενικά ήταν κάτι σαν ποτ πουρί από παλιές επιτυχίες. Δυστυχώς δεν είπε το «λεφτά υπάρχουν» αλλά πανηγύρισε αρκετά που παίρνουμε δάνεια για να ξεχρεώσουμε ενώ συνεχίζουμε να παράγουμε χρέος, οπότε είναι περίπου το ίδιο.
Την σύνδεση την έκλεισα όταν βγαίνανε και κάνανε δηλώσεις και άκουσα τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου να λέει ότι ο ΓΑΠ μίλησε στην καρδιά του κάθε Έλληνα. Εκεί πραγματικά χάνω το χιούμορ μου και την ψυχραιμία μου. Παραπάνω δε λέω γιατί υπάρχουν νόμοι. Να πω μόνο, και αυτό πάει και στον Παπούλια, ότι καλό είναι να δουν πώς έφυγε ο Καντάφι, ο Τσαουσέσκου και ο Λουδοβίκος (όχι των ανωγείων).
Το μόνο καλό από όλη αυτή την ιστορία ήταν ότι ο Κώστας Καραμανλής ζει. Όταν ψήφισε του έκανε κοντινό η κάμερα, μόνο σε αυτόν, σε κανέναν άλλον. Καλά μου φάνηκε στα λίγα δευτερόλεπτα που τον είδα, ξεκούραστος.