Τα γνωστά, πρωινό ξύπνημα, η τσάντα έτοιμη, ταξί, τρένο, αεροδρόμιο. Η μέρα έχει μεγαλώσει πάρα πολύ, πλησιάζουμε στο μέγιστο και όταν η ώρα ήταν 4:30 ήδη είχε λίγο (ελάχιστο) φως ενώ όταν έφτασα στο κέντρο του Άμστερνταμ έβλεπες κανονικά.
Απογείωση, προσγείωση και στις 9 είμαστε αεροδρόμιο Βιέννης. Κάπως στενάχωρο, δεν έχει την άπλα του Σχίπχολ ή του Ελ. Βενιζέλος (άλλωστε και τα δύο είναι μέσα στο top-10 των αεροδρομίων για να πάρεις έναν υπνάκο). Επίσης εκεί που προχωράς για τις αφίξεις μπερδεύεσαι με τους άλλους που πάνε για αναχώρηση και έλεγχο. Στα πολύ θετικά, ο δωρεάν χάρτης. Εκεί που προχωράς είναι μια κυρία που δίνει δωρεάν χάρτη της πόλης της Βιέννης. Όταν έρχεσαι από Ολλανδία, η έννοια του δωρεάν είναι κάτι που σε συγκινεί μέχρι τα βάθη της ψυχής σου. Μαζί με το δικό μου αεροπλάνο πρέπει να κατέφθασε και αεροπλάνο από Ελλάδα. Σκεφτόμουν ότι για κάθε τουρίστα που πηγαίνει και αφήνει λεφτά στις ακριβές Ευρώπες αυτόν τον καιρό ο Παπακωνσταντίνου καλά θα κάνει να ανεβάζει το ΦΠΑ λίγο ακόμα. Ωστόσο έκανα λάθος γιατί η Βιέννη δεν ήταν ιδιαίτερα ακριβή.
Ακολουθώντας τις πινακίδες βρίσκω το εξπρές τρένο που σε πηγαίνει κέντρο. 10 ευρώ για 16 λεπτά διαδρομή. Όπως και στο Όσλο, αυτό το εξπρές τρένο είναι αρκετά πολυτελές για τρένο. Στο κέντρο μπερδεύομαι και αντί να κινηθώ προς το κέντρο της πόλης απομακρύνομαι προς τα ανατολικά. Ακολουθώ την Landstraßer και ακόμα κι όταν καταλαβαίνω ότι πάω λάθος συνεχίζω γιατί έτσι κι αλλιώς πότε θα την ξαναδώ αυτήν την περιοχή; Φτάνω μέχρι το σταθμό Rochusgasse και λίγο παραπέρα, βρίσκω μια ωραία μικρή λαϊκή, παίρνω ένα πρέτζελ από ένα φούρνο (79 λεπτά), νερό από το σουπερμάρκετ (35 λεπτά το μισόλιτρο) και επιστρέφω προς το κέντρο.
Μια παρένθεση για το νερό. Θυμάμαι τους οδυρόμενους δημοσιογράφους στην Ελλάδα να σκούζουν που το νερό στα καράβια, στα μουσεία και δεν ξέρω γω πού αλλού το πουλάγανε πάνω από τις 50 δραχμές και τι εντύπωση θα δώσουμε στους τουρίστες και δεν ξέρω γω τι. Όπου κι αν έχω πάει (οκ δεν είναι και πολλά μέρη), το νερό είναι πιο ακριβό έως πάρα πολύ πιο ακριβό σε αεροδρόμια, φούρνους, τουριστικά μέρη, κλπ. Ο τουρίστας που έρχεται Ελλάδα, το ξέρει αυτό από τον τόπο του και δεν είναι μαλάκας να πάει με 40 βαθμούς στην Ακρόπολη χωρίς νεράκι στην τσάντα του. Αυτός που δεν το ξέρει είναι ο σκατόβλαχος ο Έλληνας που ενώ θέλει έλεγχο στις τιμές και τα πάντα κρατικά ώστε να βάζει το παιδί του στο δημόσιο δεν εννοεί να δώσει ένα 90% στο ΚΚΕ. Σχιζοφρένεια. Γι’αυτό νεράκι πάντα από το σουπερμάρκετ. Την Κυριακή που δεν έβρισκα το πλήρωσα χρυσάφι 1 ευρώ και 40 λεπτά στο φούρνο (ενώ κάποτε στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ νομίζω ότι το είχα πληρώσει κάπου 3-4 ευρώ). Κλείνει η παρένθεση.
Επιστροφή λοιπόν στο κέντρο, περνάω προς το Stadtpark, μπαίνω μέσα. Ένας τύπος έχει ξαπλώσει στο γρασίδι και διαβάζει το βιβλίο του. Λίγο πιο κει τα παγκάκια έχουν άστεγους, άλλοι κοιμούνται άλλοι ξύπνιοι. Γενικά, αυτοί ήταν οι μόνοι άστεγοι που είδα. Καμία σχέση με Όσλο. Και μετά το πάρκο μπαίνουμε ουσιαστικά στο κέντρο της Βιέννης, στην Stephansplatz. Εδώ είναι η μεγάλη εκκλησία Stephansdom. Για πολλοστή φορά θυμάμαι ότι με κλανιές δεν βάφουν αβγά και με compact φωτογραφική τέτοια μεγαθήρια δεν απαθανατίζονται, αλλά το παλεύω. Όμορφοι ξύλινοι πάγκοι με εμπόρους που πουλάνε σουβενίρ και διάφορα, εδώ ξεκινάει η αγορά που είναι γεμάτη κόσμο, ντόπιους και πάρα πολλούς τουρίστες. Graben, Kärntnerstraße, Kohlmarkt, περιπλανιέμαι από εδώ κι από κει. Αγάλματα πολλά και συντριβάνια. Αλλά το αξιοθέατο είναι οι άμαξες. Παντού άμαξες με άλογα που περιφέρουν τους τουρίστες, οι οδηγοί (καμιά φορά και τα άλογα) ντυμμένοι με παραδοσιακές στολές.
Η κόλαση είναι οι άλλοι και οι άλλοι είναι οι ασιάτες τουρίστες. Πώς ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι όταν οι φωτογραφικές μηχανές έπαιρναν φιλμ; Πώς ζούσαν όταν δεν υπήρχαν καν φωτογραφικές μηχανές; Η Ευρώπη φρούριο δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακή ιδέα. Αν γίνεται να τους παίρνουμε τα λεφτά χωρίς να έρχονται εδώ… π.χ. να τους πουλάμε φωτό μέσω ίντερνετ.
Η κόλαση είναι οι άλλοι και είναι τα γεμάτα τραπέζια στο καφέ που διάβασες στον οδηγό ότι πρέπει να πας. Τον ίδιο οδηγό που διάβασαν όλοι οι άλλοι που έχουν κάτσει στο ίδιο καφέ, το οποίο μάλλον έχει πληρώσει για να γράψει ο οδηγός ότι πρέπει να πας. Τουρίστες.
Τρώω ένα Krapfen βερίκοκο, πολύ ωραίο. Για κάποιο λόγο δεν το λένε Berliner εδώ. Ας μην τους πάμε κόντρα. Πάω προς την Όπερα. Στο δρόμο μου περνάω την Ισπανική σχολή ιππασίας, κάτι τέτοιο. Πάντως έχει άλογα. Χωρίς άμαξες. Στηνόμαστε έξω από τους στάβλους και βγάζουμε φωτογραφίες τα άλογα που βγαίνουν. Στην Όπερα κλείνει ο δακτύλιος που οριοθετεί κάπως το κέντρο της Βιέννης. Κοινώς, εδώ έχει αρκετά αυτοκίνητα. Κάτι ενδιαφέρον είναι ότι ο δρόμος είναι με αυτή τη σειρά: πεζοδρόμια, αυτοκινητόδρομος 2-3 λωρίδες, πεζοδρόμιο ανάμεσα σε δέντρα στη μέση του δρόμου, αυτοκινητόδρομος 2-3 λωρίδες αντίθετη κατεύθυνση, πεζοδρόμια. Ωραία να περπατάς στη μέση ανάμεσα στα δέντρα, έχει χώρο και για ποδηλάτες, αλλά τόσο αυτοκίνητο το έχω ξεσυνηθίσει.
Φωτογραφία στην Όπερα και ανηφορίζω προς το ξενοδοχείο για μεσημεριανή σιέστα. Περνάω τα μουσεία, το κοινοβούλιο, το δημαρχείο, το πανεπιστήμιο και βλέπω την εκκλησία Votivkirche. Κάπου εδώ πρέπει να στρίψω αριστερά αλλά ακριβώς εδώ ο χάρτης μου τελειώνει… θυμάμαι στο περίπου πού πρέπει να πάω και προχωράω αποτυγχάνοντας να βρω το ξενοδοχείο μου. Όταν καταδέχομαι να ρωτήσω για οδηγίες μου λένε ότι είναι αρκετά μακριά και τελικά παίρνω ταξί. Πτώση σημαίας 2,5 ευρώ (στην Ολλανδία 7,5). Με πηγαίνει ξενοδοχείο και μου παίρνει 6,70. Στο ξενοδοχείο για κάποιο λόγο μου ζητάει διαβατήριο, διεύθυνση και να υπογράψω ότι ήρθα. Δε μου αρέσουν αυτά, αυτά δε μ’αρέσουν. Τα αγγλικά της υπαλλήλου δεν είναι και τα καλύτερα οπότε υπογράφω να τελειώνουμε. Αλλά το δωμάτιό μου δεν είναι ακόμα έτοιμο, σε δέκα λεπτά (αν και η ώρα ήταν 3 ενώ το χαρτί έλεγε μπορώ να κάνω check-in από τις 2). Βολεύομαι, ωραίο δωματιάκι, καθαρό, πιο μεγάλο από τις συνηθισμένες τρύπες που βρίσκεις για 45 ευρώ. Όμως βλέπει στον αυτοκινητόδρομο που σημαίνει ότι έχω να επιλέξω να σκάσω από τη ζέστη με κλειστό παράθυρο ή να ζαλιστώ από το θόρυβο με ανοιχτό. Α ναι, έχω συνηθίσει σε κρύες θερμοκρασίες και οτιδήποτε πάνω από 20 βαθμούς είναι καύσωνας. Βγαίνω να βρω σουπερμάρκετ να πάρω νερό (μην τα ξαναλέμε) και επιστρέφω να πάρω έναν υπνάκο.
Ξυπνάω κατά τις 5, 5:30. Η κόλαση είναι οι άλλοι και οι άλλοι δεν έχουν υπότιτλους. Και τα 12 κανάλια της τηλεόρασης του δωματίου είναι στα γερμανικά. Και οι Σίμπσονς είναι στα γερμανικά. Έχω βράσει από τη ζέστη και είμαι σαν ζαλισμένο κοτόπουλο, αδειάζω τα νερά και βλέπω τον Μπαρτ και τη Λίζα να ρίχνουν στον γκρεμό εκείνο το παιδάκι που το δέρνουν συνέχεια οι μπούλις του σχολείου. Κατά τις 7 βρίσκω τη δύναμη να κάνω μια βόλτα, ελπίζοντας ότι θα βρω το δρόμο προς το κέντρο.
Τελικά η γενική κατεύθυνση που είχα στο μυαλό μου για το ξενοδοχείο ήταν σωστή, απλά ήταν πάρα πολύ μακριά. 20 λεπτά περπάτημα περίπου και βγαίνω στο δημαρχείο. Είμαι πολύ τυχερός γιατί έχει πανηγύρι. Όλη η πλατεία είναι γεμάτη, όλα τα παγκάκια είναι γεμάτα, παντού κόσμος. Κάποιο συγκρότημα παίζει στη σκηνή, πάγκοι πουλάνε φαγητά και σουβενίρ, παιδάκια παίζουν σε μία μεγάλη τσουλήθρα και σε περιστρεφόμενες καρέκλες. Βλέπω τι τρώνε οι ντόπιοι, μου τραβά την περιέργεια μία μεγάλη στρογγυλή λεπτή πίτα. Βρίσκω τον πάγκο και ζητάω κι εγώ ένα langos. Τρία ευρώ. Είναι μεγαλύτερη από το κεφάλι μου και είναι πεντανόστιμη. Θα βρωμάω σκόρδο (μάλλον) για μία βδομάδα. Πάω μια βόλτα στο πάρκο απέναντι (Rathauspark) ενώ έχει αρχίσει να νυχτώνει. Η Βιέννη έχει πολλά πάρκα, όμορφα στολισμένα με λουλούδια. Ας είναι καλά οι Αψβούργοι (νομίζω). Επιστροφή στο ξενοδοχείο κατά τις 10, οπότε και ξεραίνομαι.
Κυριακή. Ξύπνημα. Το δωμάτιο δεν έχει πιστολάκι. Θα περάσω την ημέρα άλουστος. Κατεβαίνω, παίρνω πρωινό. Κατά τις 9 φεύγω. Σήμερα έχει λιγότερη ζέστη και λίγη συννεφιά. Περνάω μέσα από τα πάρκα, μπαίνω και στο Volksgarten, το ένα πάρκο πιο ωραίο από το άλλο. Τα πόδια μου πάντως είναι κουρασμένα οπότε λέω να πιω ένα καφέ στο Cafe Mozart. Περιμένω γύρω στο 10 λεπτο - τέταρτο και δεν μου δίνει κανείς σημασία, τα γκαρσόνια έχουν πιάσει κουβέντα με κάποιον φίλο τους. Σηκώνομαι και φεύγω, για τις τιμές που ζητάνε θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον γρήγοροι. Έτσι κι αλλιώς ξεκουράστηκα λίγο. Γυρίζω όλο το κέντρο. Τρώω ένα λουκάνικο klobasse (χωριάτικο) - η μουστάρδα είναι πολύ καλή. Ανεβαίνω πάνω από την Graben, ψάχνω αυτό το περίφημο ρολόι Anker που όταν αλλάζει η ώρα περνάνε κάτι φιγούρες. Έχει στηθεί πολύς κόσμος με μηχανές και περιμένει το θέαμα στις 12. Κατά τις 12 καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά και το επιβεβαιώνει μία από τις συνοδούς των τουριστών που λέει ότι το ρολόι είναι χαλασμένο. Εντωμεταξύ χτυπάω άλλο ένα krapfen. Η φτήνια τρώει τον παρά.
Συνεχίζοντας την περιπλάνηση ψάχνοντας την Ruprechtskirche, την παλιότερη εκκλησία, βρίσκω την ελληνική οδό, Griechengasse. Κάπου εκεί έχει και ελληνορθόδοξη εκκλησία. Τυχαίνει να τους πετυχαίνω στο σχόλασμα. Πιστοί στα ήθη και στα έθιμα αλλά κυρίως στα στερεότυπα, ανάβουν τσιγάρο με το που βγαίνουν. «Πώς άντεξες τόση ώρα χωρίς τσιγάρο» λέει ένας. Τελικά βρίσκω και αυτό που έψαχνα, ήταν αρκετά καλά κρυμμένη μέσα σε πεζόδρομους και ανηφόρες.
Πίσω στο κέντρο. Έχω ανακαλύψει δημόσιες τουαλέτες που δεν θέλουν 50 λεπτά είσοδο και τις χρησιμοποιώ τακτικά. Το δωρεάν όπως είπα και πριν είναι μεγάλη υπόθεση. Μέχρι και δωρεάν νεράκι βρήκα σε βρύση του δήμου κοντά στην Albertina και αλλού. Την καφρίλα του να γεμίσω μπουκαλάκι δεν την έκανα, έχουμε και ένα όριο. Κάθομαι για καφέ. Καφέ και πορτοκαλάδα. Αφού δεν βρήκα κανένα ωραίο καφέ να κάτσω, ας κάτσω στην πλατεία να χαζευώ. Η σερβιτόρα είναι μαύρη και συνειδητοποιώ ότι είναι η πρώτη μαύρη που βλέπω. Η Βιέννη είναι γενικά ομοιόμορφα αυστριακή. Δεν ξέρω αν ο Χάιντερ πριν πεθάνει έκανε τίποτα εκκαθαρίσεις αλλά βλέπεις μόνο λευκούς. Συνολικά είδα 2-3 μαύρους ( + 2 γυναίκες άσπρες με μαύρα μωράκια ), 2-3 ασιάτισσες, 2-3 οικογένειες ινδών (οκ κι αυτοί στην Ασία είναι, το ξέρω) και κανέναν (μηδέν) άραβα νεολαίο. Κάπου θα τους έχουν κρυμμένους - ίσως τους απαγορεύουν την είσοδο στο κέντρο τα Σ/Κ; - δεδομένου ότι μία από τις λίγες γλώσσες που είναι διαθέσιμο το επίσημο site της πόλης της Βιέννης είναι τα τούρκικα. Οι ιθαγενείς δεν είναι ιδιαίτερα ξανθοί, μάλλον μαυρομάλλες με πράσινα μάτια κυρίως θα έλεγα. Αλλά άσπροι. Και μάλλον έχει αρκετούς γιουγκοσλάβους. Πέτυχα και τουριστικό γκρουπ από Σλαβομακεδόνες, τι άλλο θα δω. Μαντίλες ελάχιστες. Η σύγκριση με Ολλανδία είναι τραγική. Λευκοί vs multi-culti, φτήνια vs ακρίβεια, λουκάνικα και στρούντελ vs τυρί, πάρκα vs κανάλια, καλοκαιράκι vs βροχή τον Ιούνιο. Ακόμα και σε επίπεδο βασιλικής οικογένειας, το τι πάρκα και μνημεία έχουν αφήσει οι Αυστριακοί σε σχέση με τους καρμίρηδες εδώ, των οποίων η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή είναι να βάλουν δεύτερη φέτα τυρί στο ψωμάκι τους, είναι μεγάλη υπόθεση.
Μιλώντας για τους βασιλιάδες, η ώρα έχει περάσει και είναι ώρα να πάρω το μετρό και να πάω στο Schönbrunn. Κάποιο πάρκο με κάτι παλάτια και κάποιον ζωολογικό κήπο. Κατεβαίνω πάλι προς την Όπερα και στην Karlsplatz παίρνω το μετρό. Εντυπωσιακός σταθμός, οι τοίχοι έχουν καθρέφτες με επιγραφές που περιγράφουν κάποιο μέγεθος και τον αντίστοιχο αριθμό σε ψηφιακά led που αυξάνεται real time. Για παράδειγμα “Πληθυσμός της Γης” και ο μετρητής αυξάνεται συνέχεια. Άλλες επιγραφές ήταν “Ερωτευμένοι στη Βιέννη σήμερα”, “Θύματα πολέμων από 1 Γενάρη φέτος”, “Δυσαρεστημένοι με τη δουλειά τους στην Αυστρία”, κλπ. Είχαν και το π με πάρα πάρα πάρα πολλά ψηφία (όχι με led αυτό, όλο επιγραφή). Περπάτημα και ψηφία του π. Βγάζω εισητήριο, ακόμα έχουν χάρτινα, τουλάχιστον η Ολλανδία έχει ηλεκτρονικά. 1,80 η απλή διαδρομή.
Φτάνω Schönbrunn, από τη στάση μετρό Hietzing. Οκ… το πάρκο είναι τεράστιο. Έχει κάτι που πρέπει να είναι βοτανικός κήπος αλλά δεν μπαίνω γιατί έχει εισητήριο… το πάρκο δεν είναι τεράστιο, το τεράστιο είναι πάρκο. Απίστευτα μεγάλο. Προσπερνάω και τον ζωολογικό κήπο και πάω προς το παλάτι. Οκ. Ζήτω ο Βασιλεύς. Ένα τεράστιο παλάτι με θέα έναν τεράστιο κήπο πίσω από τον οποίον βρίσκεται ένας μίνι καταράχτης που τον κοσμούν κλασσικά αγάλματα και πάνω από αυτό λόφος με μια πύλη… εκεί πραγματικά μένεις. Απίστευτο μεγαλείο. Εκεί κάθεσαι και χαζεύεις…
Αλλά η ώρα έχει περάσει από 4 και με το ζόρι περπατάω. Διασχίζω όλο το πάρκο για να βγω στην άλλη στάση του μετρό. Περνάω κι άλλα ρωμαϊκά τύπου συντριβάνια και έναν πολύ ψηλό οβελίσκο. Πραγματικά ζηλεύω τους ντόπιους που έχουν βγει και τρέχουν μέσα σε τέτοιο πάρκο… παίρνω το μετρό και επιστροφή κέντρο και μετά τρένο για αεροδρόμιο.
Ένα ενδιαφέρον με αυτό το αεροδρόμιο είναι ότι ο έλεγχος των αποσκευών γίνεται ανά πύλη. Είχα π.χ. την πύλη C34 και όταν πας στην πύλη έχει ακριβώς εκεί η κάθε πύλη το δικό της έλεγχο. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπήρχε ουρά, από την άλλη μάλλον αυτό κοστίζει σε μηχανήματα και υπαλλήλους. Στρούντελ, πορτοκαλάδα και καφές στα σταρμπακς (ιεροσυλία να πιεις καφέ στα σταρμπακς όταν είσαι στη Βιέννη αλλά οκ).
Αναμονή για το αεροπλάνο… είχα συνηθίσει να είμαι περικυκλωμένος από κάφρους Έλληνες (ρε σι λιέω δεν πραζ άμα αργήσουμε, ιέχουν φουρτώσ τς βαλίτσες, δεν φιεύγν χωρίς ιεμάς, δεν καταλαβέινς;), τώρα είμαι περικυκλωμένος από κάφρους Ολλανδούς - αν και πιο ήπια μορφή καφρίλας. Φωνάζουν, λένε μαλακίες (δεν καταλαβαίνω τι λένε αλλά τι θα λένε), κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Όταν η υπάλληλος λέει «να περάσουν οι σειρές 11 ως 20» σαν σωστοί κάφροι περνάνε έτσι κι αλλιώς. Μας ενώνουν πολλά με αυτό το λαό. Τουλάχιστον στο αεροπλάνο κοιμούνται ήσυχα. Το οποίο αεροπλάνο είναι ψιλοάδειο και απλώνομαι. Η KLM σερβίρει τυρομπισκοτάκια (περίπου 4-5) και δύο (2) γλυκά μπισκότα. Ελπίζω να μη φαλληρίσουν και θυμάμαι τότε που έτρωγα το σολωμό και τη γεμιστή ντομάτα με το λιωμένο τυρί στην Ολυμπιακή, πριν έρθει ο Βγενόπουλος. Άφιξη στο αεροδρόμιο, κάποιος Γάλλος φτύνει κάτω, μαντίλες με 4-5 παιδιά η καθεμία, ινδοί υπάλληλοι στο αεροδρόμιο, η αστυνομία μιλάει φιλικά με κάποιον μαύρο που φαίνεται πολύ καλό παιδί - αυτό που λέμε σπίτι. Μέχρι την επόμενη φορά!