Στο σπίτι που μένω είχαμε στο υπόγειο κοντέινερ για τα σκουπίδια αλλά μας το αφαιρέσανε. Και τώρα; Τυχαία πέτυχα έναν Έλληνα στο ασανσέρ (έχω και Έλληνες γείτονες όπως φαίνεται) και μου είπε ότι πρέπει να προμηθευτώ κάρτα από το δήμο. Η αίτηση γίνεται απλά από το ίντερνετ και σου στέλνουν δύο κάρτες (μέγεθος πιστωτικής) σε δύο εργάσιμες.
Για να πετάξεις λοιπόν τα σκουπίδια, χρησιμοποιείς την κάρτα και την εισάγεις στον κάδο. Ο κάδος είναι κυρίως υπόγειος, στην επιφάνεια βρίσκεται η υποδοχή για την κάρτα και ένα περιστρεφόμενο δοχείο που δέχεται τα σκουπίδια. Αυτό περιστρέφεται, αδειάζει τα σκουπίδια στο μεγάλο υπόγειο κοντέινερ και έπειτα επιστρέφει στην θέση του. Στο τέλος κλείνει και η κάρτα βγαίνει.
Από αυτή και μόνο την ιστορία μπορείς να γράψεις σεντόνια για το πόσο μπροστά είναι η Ολλανδία σε όλα τα παραπάνω σε σχέση με την Ελλάδα. Αιτήσεις μέσω ίντερνετ αντί για ταλαιπωρία σε δημόσιες υπηρεσίες, χαμένες ανθρωποώρες και τσακωμούς με άσχετους υπαλλήλους. Η υπηρεσία σου στέλνει αυτό που θες σπίτι σου αντί να τραβιέσαι από γραφείο σε γραφείο. Μαζί με τις κάρτες παραλαμβάνεις οδηγίες που είναι γραμμένες σε απλά Ολλανδικά και όχι σε κάποια αραχνιασμένη εκδοχή των Ελληνικών (π.χ. «παρακαλείσθε όπως προβείτε στις δέουσες ενέργειες», αυτή η σύνταξη με το «όπως» πάντα με ενοχλούσε). Τα σκουπίδια μένουν υπόγεια για να μην μυρίζουν. Ο κάδος είναι σε σταθερό σημείο για να μην κάνει βόλτα από γείτονα σε γείτονα ή να γίνεται φλεγόμενο οδόφραγμα στο αστικό αντάρτικο. Και αν αφήσεις τα σκουπίδια απ’έξω, πρόστιμο 60 ευρώ τουλάχιστον. Δεν ξέρω αν και πώς σε βρίσκουν. Για σκουπίδια που δεν χωράνε υπάρχει διαδικασία και σε ενημερώνουν πώς γίνεται.
Στην Ελλάδα η αντίστοιχη αγωνία είναι να γραφτεί πάνω στον κάδο το έτος κατά το οποίο τοποθετήθηκε, ώστε να θυμάται το πρόβατο ποιον δήμαρχο να ψηφίσει. Ή υπουργό. Έτσι κι αλλιώς το ποιος είναι αρμόδιος για τα σκουπίδια λογικά θα είναι συγκεχυμένο.
Για να τελειώνω με το θέμα, τελικά σήμερα που ήρθε η κάρτα μου δεν κατάφερα να τη χρησιμοποιήσω. Ήταν στον κάδο ένας ηλικιωμένος που πέταγε τα δικά του. Αφού φώναξε «τι ωραία πόδια» προς μια κοπελιά εκεί κοντά που έμπαινε στο αμάξι της, μου έκανε νόημα να πετάξω και τα δικά μου. Μετά του εξήγησα ότι ήθελα να δοκιμάσω την κάρτα μου και μου έδειξε και πώς λειτουργεί. «Είναι εύκολο», είπε. Ωραίος ο παππούς!